Materiały przedmiotowe wytworzone w trakcie ich działalności zaliczane są do państwowego zasobu archiwalnego na podstawie art. 37a ust. 3 Ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, dodanego do niej w roku 2006. Tym samym określenie dokumentacji wchodzącej do państwowego zasobu archiwalnego zawarte w art. 15 Ustawy archiwalnej jest obecnie niekompletne. Natomiast wydane na podstawie Ustawy o komornikach Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 2007 r. zawiera wyliczenie rodzajów dokumentacji kwalifikowanych do materiałów archiwalnych. Po upływie obowiązkowych okresów przechowywania dokumentacji przez Krajową Radę Komorniczą, powoływana przez prezesa właściwego sądu komisja pod przewodnictwem komornika może przekwalifikować ją z kategorii B na A. Dokumentacja niearchiwalna może zostać zniszczona za zgodą dyrektora właściwego archiwum państwowego, o czym mówi art. 37b  ust. 4 Ustawy o komornikach sądowych. Obecnie sprawy związane z przechowywaniem dokumentacji komorniczej reguluje Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 17 października 2011 r. w sprawie przechowywania akt spraw komorniczych i urządzeń egzekucyjnych.

Źródło: Konstankiewicz Marek, Podstawy prawne archiwalnej selekcji dokumentacji (stan prawny z dnia 31 stycznia 2011 r.), w;: Dokumentacja masowa, Z problematyki kształtowania narodowego zasobu archiwalnego, praca pod red. Ireny Mamczak-Gadkowskiej i Krzysztofa Stryjkowskiego, Poznań 2012, ss. 126-127.